Klimmend en springend in el Salvador!

VAN PLAYA LAS FLORES TO ALEGRIA..AND FINALY TO PLAYA EL TUNCO/SUNZAL..


Heerlijke surfsessies gehad bij las Flores, de brazilianen waren na een dag al weg zodat er geen toeristen meer in't water lagen, buiten ons en enkele locals. Echt n topgolf!! Alleen op de point, niet vechten om n golf, en echt heel lange rides! Paradiso dus!

Dag op dag hetzelfde ritueel; opstaan bij zonsopgang, surfboardje grijpen en 't water in, daarna wat hangmathangen, bij laagtij wandelen over het strand naar Cuco het dorp, inkopen doen en terug naar ons paradijs om weer te surfen tot de zon volledig gezonken is.. Heerlijk was het om buiten te douchen, biertje na de surf en hangen tot n uur of 8 waartegen mijn ogen steeds dichtvielen.. Dag op dag..

De golven werden kleiner en we besloten om weer eens wat anders te gaan doen; hiken in de montañas! 'Vamos a Alegria!!

7u kwam er n rechtstreekse bus naar San Miguel, handig dus want dit scheelt weer heel wat gedoe met surfboards in en uitladen.. En toen kwam we bus.. ' hoo my god!', prop maar dan ook propvol zat die al en dit zo vroeg! Hier in el Salvador doet men gelukkig helemaal niet moeilijk om boards mee op de bus te nemen, ook al zit ze totaly overloaded. Dus hop spring op en weg waren wij! 'De meesten zullen wel afstappen in el Cuco'..nope, fout gedacht van me, 'in Chililagua dan?' Nee hoor, de kudde werd steeds maar groter en iedereen mee naar san Miguel! Als ik zeg dat er 100 man op zat, en 1 rubia!, heb ik zeker niet overdreven!

'Para Alegria' vroeg ik iemand in de terminal.. En mja, helaas weer geen pindakaas, een rechtstreekse bus was er niet, 3 bussen moesten we nemen, achja 'porque no!'

Beziens hadden we overal as usual, maar een rubia met surfboards in de bergen?! Een locale trekpleister meer dus!

Alegria is een mooi en rustig dorpje, een kleine plaza als kern waar al het leven zich wat afspeelt..en veel dat hier gebeurd! :-)
Na wat geslenter in het dorp kwamen we Antonio tegen in zijnen tienda (piepklein winkeltje). Hij hielp ons om een sim kaart voort Bart te zoeken, een lift kregen we aangeboden naar Santiago de Maria want dit was het dichtste dorp in we omgeving voor zulke soort zaken. Als dank gaf Bart hem, zijn vrouw en zijn kinderen die mee met ons achteraan in de pick up stonden, een ijsje!

De Laguna van Alegria is echt een aanrader om naar toe te gaan, toch wilden wij weer de moeilijke weg nemen, een beklimming en daarna afdaling. Voor deze trip heb je echt wel een gids nodig aangezien je door de koffieplantages je weg naar boven moet zoeken. Antonio ging ons helpen aan een gids, en ja hoor, hij was de gids zelf!
Samen met een vriend van hem vertrokken we s morgens op onze hike! Heerlijk was het om actief te klimmen en te klauteren door de coffeefields. Aan info was er geen gebrek! Tegen de middag stonden we bovenaan de Laguna; prachtig was het inderdaad! Enkele uren later stonden we onderaan, onze handen vol met planten die de twee locals op n heel gevaarlijke en avontuurlijke wijze met hun machetta afgehakt hadden aan de megahoge rotswanden.. ' die zijn zot' hoor ik me nog zeggen!

Als dank trakteerden we hen op een heerlijk en vrij duur ;-) dinner. De dag erop namen ze ons weeral mee op tocht naar de waterval! Afdalen afdalen en nadien weer serieus klimmen terwijl de zon aan het branden was tegen 38 graden.. Over warmte gesproken.. Momenteel loop ok nog steeds rond met een brandwonde.. Tja..zonder na te denken sprong ik op antonio zijn moto om naar de mirador by night te gaan zien..en blijkbaar was de knalpijp iets te warm.. 'Achja' zeg ik dan maar weer,' wat doe je eraan'.. Mijnen teen die openligt van tegen een steen te gaan, ni slim noemen ze dat, is bijna genezen, mijn tweede wespensteek is ook ondertussen weggetrokken, en nu dit weer..
" 't is toch steeds wat met sofietje!"

Swat, en we gaan weer verder, van de waterval naar Berlin, een klein dorpje waar Bart en ik nog 'effe snel' naar toe gingen.. Iets bezien was niet echt ons uitgangspunt, we lopen maar wat rond en genoten van we dingen die er zich afspeelden. Op de markt etc trokken we weer de aandacht van al de locals. Later raakte ik aan we praat met een vrouwtje die cacaobonen aan het roosteren was, mmm, wat rook dit goed! Zij was zo lief en bood me wat cacaobonen aan, en twee stukken chocolade voor Bart en mij! Wat een festijn; chocolaaaa!

Plots kreeg ik het idee om een nummerplaat te zoeken voor mijn collectie à la casa. Via via werden we naar de groene poort gestuurd waar ik moest kloppen en vragen naar 'Armando'. ' si si, voy' riep hij vanachter de poort..ik stak mijn kop al binnen en zag ineens hoe die man zich een bult verschoot toen hij deze rubia hare kop zag! Haha, echt zo'n grappig zicht, dit zal me nog lang bijblijven.

Aan een nrplaat kon hij me mss helpen.., aan een Maya kookpan meteen! Zonder iets of wat kreeg ik de pan. De koffie was klaar, de appeltaart lag ook al lachend naar ons op n bordje te kijken.. Armando stak het vuur aan met het pannetje erop, begon wat ui te braden, eitje erbij met de lekkerste frijoles ooit. Brood en tortilla en we waren weer aan het eten. Vervolgens bood hij nog heerlijke rode wijn aan (jawel, ik luste het is voor ne keer!), en het werd donker en donkerder.. De laatste bus ging om 5.30u, die hadde we dus gemist, maar Armando ging ons wel terugbrengen zei hij.

Met een nummerplaat, Maya pan, kalabas kopje stapten we zijne megagrote pick up in en naar huis reden we belange nog niet!
Casa Mia werd onze stop, een klein rustiek en hoo zo gezellig restaurantje! Hij wilde ons perse nog trakteren op n dinner.. Margaritas, cervezas, kip op de Bbq, rijst, sla, tortilla's.. En hop terug in Alegria beland met ook nog eens een zak plaatselijke koffie voor elk van ons door hem aangeboden, djeezes!

Antonio had zelfs al gebeld om te vragen of we ok waren aangezien we nog steeds niet waren opgedoken bij hem thuis. Die moesten we dus ook nog zien. Moe en voldaan slenterden we nog snel naar zijn huis.. Mja snel idd.. Niet dus! Daar nog wat aan het babbelen geweest en namen afscheid want de dag erop wilden we weer naar de playa gaan. En toen..ineens bood hij zijn zakje aan dat hij steeds bijhad op de wandelingen..'nee, echt, dit is echt hoooo'.. Een zakje, en zo waarde-en emotioneel vol! Djeezes! Ook Bart kreeg er eentje.

De dag nadien namen we met spijt, en met enkele kilo's meer in onze zak, afscheid van Alegria..wat n avontuur..weeral unbelievable but oh so true..

En nu.. Nu zitten we weer aan de playa! Playa el tunco / sunzal is onze stek. Logeren in Papaya logde, een rustig hostalleke met hangmatten op de terassa boven waarin ik nu in eentje lig..

Vanochtend de eerste surfsessie gehad, tja, geen chille las Flores meer, maar een drukke, crowded, pointbreak waar je je leven bijna riskeert door mensen die niet weten waarmee ze bezig zijn.. Surfboards vliegen in het rond..'how yeah, bienvenido! :-{ ' toen ik n longboarder recht op me zag afkomen.. ' i m sorry, are you ok?!'.. Pffff, zonder iets te zeggen peddelde ik verder.. 'ashole', dacht ik bij mezelf.
Walter, de Canadese Guatemalaan van mijn accidento in playa maderas, Nicaragua, peddelt hier ook rond! Hij was blij ons te zien en zeker toen hij zag dat ik zijn armbandje nog aan had, dat wat hij toen voor mij speciaal had gemaakt om zich te verontschuldigen..ook weer een waardevol iets voor me!

Toch echt lang gaan we hier niet blijven denken we.. Ook al zullen de golven volgend weekend goed worden, we zullen waarschijnlijk dinsdag hier vertrekken en even een tripje culturalé gaan doen. Guatemala, Mexico, Belize, Honduras en zo terug naar de playa om tegen 18 februari Elfi, barts' vriendin,op te pikken aan de luchthaven.. We zien het wel wat het wordt, want echt voorbereiden lukt ons niet echt, zeker niet met de plaatselijke alcohol..caña rica, hoooojaaa!!

Tot snel!
Warme groetjes uit het rustige salFIAdor.. ;-))

Sofie x